Οι νέοι ενδυματολογικοί κώδικες, η επιλογή και η υιοθέτησή τους από τον κόσμο του θεάματος διαδραμάτισαν στη δεκαετία του 1980 έναν εξέχοντα ρόλο ως προς τη διαμόρφωση της εγχώριας αντίληψης για την ενδυματολογική αισθητική και τις τάσεις της. Στην Ελλάδα, η υψηλή ραπτική συμβάδιζε με την ακμάζουσα βιοτεχνία της συνοικίας, ενώ η πρώτη τάση προωθήθηκε ιδιαίτερα από το κινηματογραφικό κύκλωμα: γνωστές πρωταγωνίστριες και πρωταγωνιστές του κινηματογράφου και του βίντεο παρέλασαν στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη με άλλοτε κομψές και εκλεπτυσμένες δημιουργίες, άλλες φορές με αμφιλεγόμενης αισθητικής βαρυφορτωμένα στοιχεία, ενώ καταστήματα, όπως το Bardo Palace, εφοδίαζαν με πλούσιες τουαλέτες τις νεαρές ενζενί του θεάματος.
Στα εξώφυλλα των ελληνικών βιντεοταινιών, αλλά και στο ίδιο το βιντεο-υλικό εντοπίζονται πολλές ενδείξεις για την ορθή ενδυματολογική χρήση και κατάχρηση, που οδηγεί σε εξωφρενικές και κιτς δημιουργίες. Συχνά, ο ίδιος ο χώρος της μόδας αποτελεί την «πρώτη ύλη» για την ελληνική βιντεοταινία, όπως στην περίπτωση των «Μανεκέν» (1986, Γ. Ζαραφωνίτης), στην οποία εμφανίζεται ο κάθε άλλο παρά λαμπερός κόσμος της μόδας μέσα από τα ίδια τα μοντέλα και τις σχέσεις τους με τους σχεδιαστές. Στον αντίποδα, η κωμωδία μας επιτρέπει να ρίξουμε μία κλεφτή ματιά μέσα από τη γυναικεία επιχειρηματικότητα, όπως στην περίπτωση της «Δυναμικής γυναίκας» (Θ. Παπάζογλου) του Π. Σκρουμπέλου (1986), η οποία κατακτά την ελληνική βιοτεχνία
των εσωρούχων και μαγιώ, ξεφεύγοντας από τον καταπιεστικό σύζυγό της. Βέβαια, και τα καλλιστεία δεν λείπουν από τη βιντεο-διάταξη: στην περίπτωση της κωμικής βιντεοταινίας «Κούνελοι και κουνελάκια» (1987, Ό. Ευστρατιάδης), ο γκαφατζής ιδιωτικός ντετέκτιβ Θησέας Δωριάδης (Μ. Μανιάτης) αναλαμβάνει να προστατέψει τα κορίτσια των «Καλλιστείων της Άνοιξης» από ματάκηδες και επίδοξους βιαστές για τρίτη συνεχή χρονιά. Άραγε θα τα καταφέρει να παραμείνει ουδέτερος μπροστά στα σέξυ εσώρουχα των μανεκέν;
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου