Με δάκρυα στα μάτια Κούλα μου σε χαιρετώ, εσένα και τη θαυμαστή κουλάρα σου. Το ξέρω πως έχουμε χαθεί, το ξέρω ότι σου έλειψε η μοναδική μου πένα και οι καλοσχηματισμένοι μου κοιλιακοί. Γνωρίζω επίσης πως τα Σάββατα πλέον χάσανε την αξία τους για σένα και εκατομμύρια κόσμου ανά τον γαλαξία, μιας και η στήλη Κούλα μ’ακούς αφιερωμένη στην πάρτη σου, για πάρτη μας και για το 80s καλτ πάρτι μας από δεκαπενθήμερη έγινε μηνιαία. Απολογούμαι ξανά Κουλάρα μα δεν προκάνω αλλιώς ο μαύρος. Τι να κάμω; Πόσα κομμάτια να γενώ πια; Το σαρκίο μου πόσα να αντέξει ακόμη. Σνιφ, κλαψ, σνιφ, κλαψ. Ναι Κούλα μου και οι άντρες κλαίνε. Άλλοτε είναι αλλεργική αντίδραση σε κάτι καυτερό, άλλοτε βλέπουν Οικογενειακές Ιστορίες και κλαίνε από τα γέλια, άλλοτε είναι αποτέλεσμα μιας κλωτσιάς στην ευαίσθητη περιοχή (μου έχουν απαγορεύσει να βρίζω πολύ, για αυτό και προσπαθώ να βάλω την μπινελικόφιλη φύση μου σε ένα μέτρο).
Υπάρχουν όμως και κάποιες φορές Κούλα που οι άντρες κλαίνε στη θύμηση αναμνήσεων μιας άλλης εποχής, πιο απλής και λιγότερο στρεσογόνας. Μιλάω για τη χρονική περίοδο εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Έβγαλα και γω λοιπόν το τζιν μου μπουφάν από την ντουλάπα, φόρεσα το αμάνικο motley crue μπλουζάκι μου (ποιος είναι ο Ευρυπιώτης που θα μας την πει με εκείνο το Motorhead?) έβαλα στο κασετόφωνο το Piece of Mind των Ιron Maiden, χαιρέτισα το poster του Γιαννάκη του Μποντζόβι, προσκύνησα το Μαύρο το Θεό για βγήκα έξω να με δουν να με καμαρώσουν, με δυο κρίκους στα συτιά που θα ζήλευε και ο Στέλιος Ρόκκος. Αρχικά πήγα πλατεία άραξα με τα παιδιά και μετά βουρ για την Jacky O cause you keep me hanging on Άγρια Κούλα. Μείναμε μέχρι το πρωί και στις 9 όταν κατηφορίσαμε στο Αιγάλεω πετύχαμε το Τζίμη τον Stereo όταν άνοιγε το βιντεοκλάμπ του. Καλά που σας πέτυχα μαλάκες μας λέει. Έχω πράγμα που σαλεύει. Αν το πουλί ήταν βιολί! Θα ήσουν ο Paganini ρε Τζίμη του απαντώ ακαριαία. Δες και μορφώσου ρε γελοίε σπικάρει ο Τζίμης και γίνεται καπνός.
Χώνω και γω την κασέτα στο video και να σου ο Σωτήρης Μουστάκας σε ένα ανεπανάληπτο κρεσέντο, προτού κάποιοι αχρείοι μετονομάσουν το αριστούργημα του Τάκη Βουγιουκλάκη σε Και αυτός το βιολί του Ο Λευτέρης Παγκαλινάκης (Σωτήρης Μουστάκας) αγαπάει πολύ το βιολί του και παίζει όπου βρει,από τη Συμφωνική Ορχήστρα μέχρι την εκκλησία.Οι παπάδες όμως ξεσηκώνονται και ο Λευτέρης καταλήγει στην φυλακή,όπου αφηγείται στον συγκρατούμενο του (Γιάννη Βογιατζή) τη ζωή του και τους τρείς αποτυχημένους γάμους του: με την όμορφη Ευγενία, την θρησκευόμενη και σεμνή Άννα που και την νοικοκυρά Μαρία. Έχουμε και λέμε Κώστας Μακέδος σαν Παπα Γιώργης, Γιάννης Βογιατζής (τα ξαναγράφουμε για να τα εμπεδώσεις Κούλα) σαν Μπούκας, ή Κορσές, ή Κοριός, ή Νταβάς, ή Λουλάς, ή Κουβάς, ο οποίος μπορεί να κάνει ληστείες μα δεν κάνει μαλακίες και έτσι είναι ανύπαντρος όχι σαν τον Λευτέρη που πλερώνει 3 διατροφές. Ας όψεται αυτό το ρημάδι το βιολί που το παίζει από παιδί και έχει βγάλει κάλους στα χέρια.
Ο Λευτέρης λεπόν Κούλα είχε πάθος με το βιολί. Συνέπεια αυτού ήταν και το πάθος με το γάμο. Οπότε όποιο μωρό σαγήνευε με το δοξάρι του, του φορούσε και μια κουλούρα. Έλα όμως που ήταν γκαντέμης και η πρώτη του γυναίκα του βγήκε χαρτοπαίχτρα, η δεύτερη παρότι θεούσα έπαιζε σε θου κύριε τσόντες (μια Βίνα Ασίκη ικανή να κολάσει και άφυλο χερουβείμ). Να σου και η Μήτσι που βγήκε Μήτσος ο Κελευστής που πάλι καλά ο Λευτέρης ανακάλυψε νωρίς προτού του βγει και το όνομα. Τι το θελε όμως ο καψερός το όνομα του βγήκε μιας και η Μαρία η Τρίτη του νυμφία τον κεράτωσε και δεν μπορούσε πλέον ούτε στη φυλάκα να περάσει μέσα στο κελί δίχως να βρει στο ταβάνι. Ωστόσο, ο Λευτέρης δεν πτοήθηκε και να συνέχισε να παίζει το βιολί του. Εμείς Κούλα θα παίξουμε παρέα πάλι σε 2-3 Σάββατα. Έως τότε stay cult baby!
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου