Η παλαιότερη ελληνική φιλμογραφία διακρίνεται από συγκεκριμένες μορφολογικές συμβάσεις, οι οποίες διατηρήθηκαν διά μέσου των δεκαετιών ως απόλυτα χαρακτηριστικά: η θεατρική διάταξη ενός συνόλου ηθοποιών, αφενός μεν, διευκολύνει την κινηματογράφηση,από τη στιγμή που απαλλάσσει τον εικονολήπτη από την επιλογή περισότερων ειδών πλάνου, κι, αφετέρου δε, επιτρέπει τη σεναριακή εξέλιξη διά μέσου των διαλόγων των χαρακτήρων. Και στην ελληνική βιντεοταινία, η θεατρικότητα διατηρείται και σε συνδυασμό με παλαιότερους καθιερωμένους τύπους, όπως ο "βαρύμαγκας" Νίκος Ρίζος αλλά και τη δημοφιλή αναπαράσταση της "αυλής", όπως τη γνωρίζουμε από τον Δ. Κορομηλά (Η τύχη της Μαρούλας) ή τον Ι. Καμπανέλλη (Η αυλή των θαυμάτων, η έβδομη ημέρα της δημιουργίας) με όλες τις συμπαραδηλώσεις της, δημιουργούν νέες αναπαραστατικές εκδοχές του "παλαιού".
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου