Στο σύνολο της βιντεοπαραγωγής της δεκαετίας του 1980, ο ελληνικός τυχοδιωκτισμός αποθεώνεται σε όλες του τις πτυχές, ανταποκρινόμενη σε μία διάχυτη αντίληψη περί "διπλοθεσιτισμού" και "διαμεσολάβησης" στην εργασιακή πραγματικότητα. Με αρκετούς ρόλους "νευρικού εραστή" στο ενεργητικό του ("Λιγουράκο, αγάπη μου", Α. Τεγόπουλος, 1988), ο ηθοποιός Παναγιώτης Σουπιάδης ερμηνεύει χαρακτήρες του αντίθετου άκρου: πονηρούς, καριερίστες και αδίστακτους με όλη την κωμικοτραγική διάστασή τους. Στη βιντεοταινία του Γ. Τσολάκου "Ο φερετράκιας" (1987), Ο Σουπιάδης υποδύεται τον Λάκη, υπάλληλο σε γραφείο τελετών, ο οποίος όχι μόνο μηχανεύεται ποικίλους τρόπους για να εξασφαλίσει παράπλευρα έσοδα από τα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία και περισσότερους πελάτες στο γραφείο τελετών του πεθερού του, αλλά και να τον βγάλει από τη μέση για να τον διαδεχθεί στον ρόλο του διευθυντή. Εξάλλου, στον "Καννίβαλο" (1987, Β. Φουρνιστάκης) της ίδιας χρονιάς, ο ηθοποιός θα υποδυθεί το "τυπικό παιδί για όλες τις δουλειές" της ΧαβαλΕΡΤ, ο οποίος χωρίς ηθικές αναστολές, θα καταφέρει και θα ανελιχθεί στο υψηλότερο πόστο του υποτιθέμενου κρατικού καναλιού.
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου