Αν στον ελληνικό εμπορικό κινηματογράφο του 1960, η «κάσκα της Βούρτση», όπως αναφέρει ο θεωρητικός και κριτικός του κινηματογράφου Χρήστος Βακαλόπουλος, ήταν συνδεδεμένη με το μελόδραμα και συνιστούσε μια προέκταση της μινιμαλιστικής κατασκευής του κόσμου –που το είδος απαιτούσε–, τότε στο ελληνικό βιντεο-μελόδραμα της δεκαετίας του 1980 η συνεκδοχή σε επίπεδο μορφής έχει φτάσει στην τελείωσή της ήδη από τα ζενερίκ: ο επεξηγηματικός τίτλος «ερωτική ταινία» στους τίτλους αρχής, πριν από την έναρξή της, και η επιλογή της Μ. Αλιφέρη συνιστούν συνώνυμα του ίδιου του βιντεο-είδους. Συγχρόνως, το κιτς αποθεώνεται με το μπουζούκι για τις βιντεοταινίες του Ν. Ξανθόπουλου, ενώ τα ευρωπαϊκά ρομαντικά μουσικά θέματα δίνουν ενδείξεις για το τι θα επακολουθήσει. Ακόμα και το προσκήνιο λειτουργεί πια προσχηματικά, αφήνοντας πρόχειρα μονταρισμένες και κακά ηχογραφημένες σκηνές να διαμορφώνουν τη μελοδραματική βιντεο-εικόνα.
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου