Το παλαιότερο κινηματογραφικό μελοδραματικό μοτίβο που αφορά στην "οδύσσεια" ενός πρωταγωνιστή και την πορεία μιας ζωής γεμάτης πόνο και βάσανα -μια πορεία,ωστόσο, με έκβαση που δικαιώνει τόσο τον ήρωα, όσο και τον θεατή- χρησιμοποιείται στην ελληνική βιντεοπαραγωγή από σκηνοθέτες, όπως ο Νίκος Φώσκολος και, ιδιαίτερα, από τον Απόστολο Τεγόπουλο. Ο τελευταίος συνεργάζεται ύστερα από σχεδόν μια δεκαετία με τον δημοφιλέστερο πρωταγωνιστή του Νίκο Ξανθόπουλο, το δικό μας "παιδί του λαού", σε βιντεοταινίες μεγάλης διάρκειας (σε δύο ή τρία μέρη), όπως "Έρωτας στο περιθώριο" (1988), "Αγάπη που δεν γνώρισε σύνορα" (1989) ή το "Μινόρε μιας καρδιάς" (1989). Στις δραματικές υπερ-δημιουργίες του Τεγόπουλου, ο Νίκος Ξανθόπουλος αλληλεπιδρά επιτυχώς τόσο με τη ανερχόμενη νέα γενιά πρωταγωνιστών / πρωταγωνιστριών (Φίνου, Φαράκη κ.ά.), ενώ, συχνά, καλεί κοντά του και παλιότερες πρωταγωνίστριες που καθιερώθηκαν με επιτυχία στον χώρο του ελληνικού μελοδράματος της δεκαετίας του 1960, όπως η Χριστίνα Σύλβα.
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου