Δε θα μπορούσα να εγκαινιάσω τη συγκεκριμένη κατηγορία (cult ελληνικός κινηματογράφος) με καμιά άλλη ταινία και θέλω να πιστεύω οι περισσότεροι τουλάχιστον θα συμφωνήσετε μαζί μου!
Θεωρώ τις δύο αυτές ταινίες σταθμό και δε σας κρύβω πως σε πολλές περιπτώσεις μιζεροποίησης του εγκεφάλου από την καθημερινότητα μου έχουν φτιάξει τη διάθεση. Αξιοσημείωτο επίσης το γεγονός πως ακόμα και αμύητοι στον cult ελληνικό κινηματογράφο έγιναν θαυμαστές των αξεπέραστων αυτών δημιουργημάτων, αφού τους τα παρουσίασα συνοδεία ηδύποτων. Για όποιον λοιπόν δεν έτυχε ποτέ να τις παρακολουθήσει, αναζητήστε τις στο YouTube, κυκλοφορούν ελεύθερες κι ωραίες!
Ό,τι και να πεις θεωρώ πως είναι λίγο. Το μόνο που θα τολμήσω να σχολιάσω είναι πως η δεύτερη ταινία υστερεί της πρώτης, γεγονός που αποδεικνύεται και από την προσπάθεια να εκμεταλλευτεί κομμάτι από το μεγαλείο της με flashback σε μερικές από τις κορυφαίες της σκηνές.
Το πρώτο χαμογελάκι σκάει με το ξεκίνημα της ταινίας και τους πρώτους στίχους του soundtrack. Το τρελό γέλιο αρχίζει με την πρώτη παρουσία στην ταινία του Θέμη Μάνεση ως ψιλολαμόγιου, μονίμως δυσαρεστημένου με την καινωνία και στο μεταίχμιο της παρανομίας (όλα καλά μέχρι εδώ - και πόσους τέτοιους δε βλέπουμε καθημερινά γύρω μας) ανηλίκου με ΠΑΧΥ όμως ΜΟΥΣΤΑΚΙ που θα το ζήλευε και ο Μάκαρος (ο καταζητούμενος εδώ και 2μιση μήνες Μάκης Ψωμιάδης για τους αδαής και ανενημέρωτους). Το story απλό και ξεκάθαρο, παρέα "ανήλικων νέων" τα έχει με το σύμπαν γιατί η ζωή δεν τους τα φέρνει όπως θα ήθελαν (μόνιμο και σταθερά μεγάλο εισόδημα χωρίς να δουλεύουν, μηχανή υψηλού κυβισμού και "νυμφομανές - κωφάλαλο" γκομενέτο). Στη προσπάθεια τους να "πιάσουν τη καλή" και αφού σαν θεατές έχουμε βιώσει μέσα από την εξέλιξη της ταινίας τα προβλήματα τους, οργανώνουν εξαιρετικής σύλληψης και εκτέλεσης ληστεία! Ατυχές περιστατικό, στο οποίο εμπλέκεται αντίπαλη ομάδα νεαρών μοτοσυκλετιστών με θητεία στο ΚΑΤ, με τους οποίους έχουν ανοίξει παρτίδες, τους οδηγεί στη σύλληψη, την καταδίκη και τελικά στον Κορυδαλλό και την πτέρυγα ανηλίκων του. Εκεί θα μπλέξουν με το "Θεό", ένα γιατρό με ειδίκευση στη σύφιλη και τα αφρικανικά εσκουλαμέντα, που τελικά δεν είναι γιατρός, τον "αγαπητικό του θαλάμου" που τα έχει καλά με το "Θεό" και πουλάει ναρκωτικά (100δρχ η τζούρα), ροκ μουσική (100δρχ τα 3 λεπτά) και γυμνές φωτογραφίες (50δρχ το μισάωρο), έναν "ποιητή" αρχιφύλακα και ένα διοικητή φυλακών που σε παλιότερη ταινία μας εξηγούσε πως "οι Γερμανοί ήταν φίλοι μας"! Μέσα σε αυτό το περιβάλλον οι φίλοι μας θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται!
Το story της δεύτερης ταινίας λιγότερο σύνθετο και με σαφέστατες επιρροές από τουρκικό κινηματογράφο των δεκαετιών του 70' και 80' για όποιους είναι μυημένοι. Οι τρεις από τους τέσσερις φίλους μας (ο άλλος αγνοείται) προσπαθούν να προσαρμοστούν μετά την εμπειρία τους στις φυλακές και να βρουν το δρόμο τους (ο Μάνεσης διατηρεί κρεοπωλείο σε συνοικία της Αθήνας - εξαιρετική σύλληψη του σεναριογράφου ομολογουμένως). Το σύμπαν ωστόσο εξακολουθεί να συνωμοτεί εναντίον τους (δεν το είχε δαμάσει ακόμα ο Coelho). Σε μια προσπάθεια απόδρασης από την καθημερινότητα καταφεύγουν σε αλσύλλιο το οποίο έχουν επιλέξει και τρεις αδελφές για να πάρουν τον αέρα τους. Μία από αυτές ξεμακραίνει για να μαζέψει μαργαρίτες για το βάζο και σέσκουλα για το δείπνο. Οι τρεις φίλοι μας στην προσπάθεια τους να "γνωριστούν" με την φυσιολάτρισσα κομπάρσα της αφαιρούν τη ζωή. Η συνέχεια της ταινίας παρουσιάζει την προσπάθεια των δύο αδελφών της κομπάρσας να απονείμουν δικαιοσύνη.
Αγαπημένες ατάκες:
Και στις δύο ταινίες η μία ατάκα διαδέχεται την άλλη επομένως δεν θα μπω στη διαδικασία επιλογής γιατί θα καταλήξω να μεταφέρω τα σενάρια τους στην ανάρτηση. Θα σταθώ μονάχα σε αυτή που προσωπικά θεωρώ πιο "ιδιαίτερη" και η οποία βρίσκεται στην πρώτη ταινία.
Οι φίλοι μας περνούν τη πρώτη τους νύχτα στο δωμάτιο της φυλακής, το οποίο μοιάζει περισσότερο με δωμάτιο καλοκαιρινής κατασκήνωσης ναυτοπροσκόπων (έχει και κουρτίνες στα παράθυρα, ενώ δε μου βγάζεις από το μυαλό πως είναι το ίδιο δωμάτιο που περιέφερε τη κορμάρα της η Σοφία Αλιμπέρτη στο "Θηλυκό θηριοτροφείο" - στα προσεχώς). Έχουν μόλις τσακωθεί με τον "αγαπητικό του θαλάμου" ο οποίος έχει βγάλει ένα σουγιά αντίστοιχης επικινδυνότητας με το εργαλείο που έχουν κάποιοι νυχοκόπτες για να καθαρίζεις τα νύχια σου, προκειμένου να τους δείξει ποιος είναι το αφεντικό...Ο "Θεός" αντιλαμβάνεται την αναμπουμπούλα και μπαίνει με φόρα για να επιβάλει την τάξη και την ασφάλεια, όπως ακριβώς η ομάδα ΔΙΑΣ στο Μοναστηράκι. Ο "αγαπητικός του θαλάμου" πετάει το μαχαιράκι φρούτου για να μη βρει το μπελά του και κατηγορεί έναν από την παρέα μας ο οποίος βρίσκεται σε κατάσταση αμόκ. Ο "Θεός" κρατάει στα χέρια του το γιαταγάνι, παίρνει απειλητικό ύφος (τόσο απειλητικό που θα έκανε και τον Chuck Norris να δακρύσει - υπερβολή για να τονιστεί η ένταση της στιγμής) και με τη γεμάτο γρέζι φωνή του απευθύνει την εξής ερώτηση στα παραστρατημένα νιάτα του θαλάμου: "Ωστε κουβαλάτε και σπαθιά κωλόπαιδα εεεε;;;"
Αγαπημένη σκηνή:
Η αγαπημένη μου σκηνή βρίσκεται στη δεύτερη ταινία, με πολύ μικρή όμως διαφορά από τη σκηνή που ο Μάνεσης κάνει μαθήματα "ζιγκολολαγνείας" στο φίλο του.
Οι δύο αδελφές της κομπάρσας έχουν ψήσει το Μάνεση πως τον λιμπίζονται και έχουν πάει σπίτι τους για τα περαιτέρω. Πάνω στο μπαλαμούτι η μία από τις αδελφές φεύγει από το δωμάτιο ντυμένη (και έχει σημασία που το αναφέρω αυτό) για να φρεσκαριστεί. Σκοπός της είναι να πάρει ένα μεγάλο μαχαίρι από τη κουζίνα, να πλησιάσει το Μάνεση από πίσω χωρίς να τη δει και να του κόψει το λαιμό. Αυτό ακριβώς κάνει λοιπόν, μόνο που...(χωρίς να καταλάβω ποτέ το γιατί) γυρνάει στο δωμάτιο εντελώς γυμνή. Πιάνει το Μάνεση από τα μαλλιά, του βάζει το μαχαίρι στο λαιμό και τον σφάζει (όλα αυτά χωρίς να τη δει). Αναρωτιέμαι. Γιατί θεώρησε σωστό να βγάλει τα ρούχα της; Αυτοσχεδιασμός; Σκηνοθετικό τρικ; Νομίζω δε θα μάθουμε ποτέ.
Αγάπη και σεβασμός για όλους τους συντελεστές των δύο ταινιών, οι οποίοι δούλεψαν κάτω από δύσκολες συνθήκες, με λίγα μέσα και με μοναδικό όπλο το μεράκι τους για να προβληματίσουν τη νεολαία της εποχής. Στη τελική κάποιοι προσπάθησαν και προσπαθούν κατά καιρούς να δημιουργήσουν "κουλτούρα" με πολύ χειρότερα τελικά αποτελέσματα. Παραδείγματα θα υπάρξουν σε επόμενες αναρτήσεις!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου