Η Κοινωνιολογία της ελληνικής βιντεοταινίας, δηλαδή η παραγωγή και η διανομή της, δεν σχετιζόταν με το τυπικό στάδιο της εκμετάλλευσης - οι ελληνικές βιντεοταινίες δεν επρόκειτο να βρουν έξοδο σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα, ούτε στην τηλεόραση, τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 1989. Με την "απορρύθμιση" του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου, τα εναπομείναντα γραφεία παραγωγής και διανομής βιντεοταινιών προχώρησαν και στο στάδιο της εκμετάλλευσής τους. Όπως οι κινηματογραφικές ταινίες έχουν μια δεύτερη, «μη-εμπορική» αγορά (κινηματογραφικές λέσχες, εκπαιδευτικά ιδρύματα κτλ.) εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών, έτσι και οι βιντεοταινίες βρήκαν μια εμπορική διέξοδο στα νέα τηλεοπτικά κανάλια, αλλά και σε παλιότερα. Συχνά, οι βιντεοταινίες, μια εύκολη και προσιτή λύση για τους ιδιοκτήτες των νεοσύστατων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, «γέμιζαν» το τηλεοπτικό τους πρόγραμμα, ενώ παρουσιάζονταν στην ιδιωτική τηλεόραση με τη μορφή μίνι-σειράς (πχ, η "Μπλόφα" του Κ. Καραγιάννη) - αξιοσημείωτη είναι, εξάλλου, και η ύπαρξη αρκετών βιντεοταινιών, οι οποίες δεν επιθυμούν να προβληθούν άνευ δικαιωμάτων, φέρουν στο εξώφυλλό τους ειδική ένδειξη «Προστασία από τηλεοπτική προβολή μέχρι…».
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου