Ο θρυλικός Berto, συντομογραφία εκ του "ο Μπερτολούτσι της τσόντας", ήταν ο σκηνοθέτης μεγάλων στιγμών του ελληνικού πορνό, στην δεκαετία του 1980. Μετά το soft porno του Όμηρου Ευστρατιάδη της δεκαετίας του '70, οι αποκαλυπτικότατες ταινίες όπως "Το παλαμάρι του Βαρκάρη" με τον Παύλο Καρανικόλα το 1985 ή το "Οι βλάχοι επιμένουν Ελληνικά" -ταινία που είχε και σίκουελ, το "Εμείς οι Βλάχοι όπως λάχει", δημιούργησαν την νεομυθολογία της ελληνικής τσόντας, που άνθησε το '80, για να μαραθεί γλυκά σε κασέτες βίντεο, στις αρχές του 1990.
Πολλοί τότε, πίστευαν πως ο θρυλικός Berto, ήταν ο Γιάννης Δαλιανίδης. Δεν γνωρίζω αν αυτός ο αστικός μύθος διαψεύσθηκε ποτέ από τον σκηνοθέτη. Οι άνθρωποι αρέσκονταν να θεωρούν, πως ο σκηνοθέτης των μεγάλων επιτυχιών του ελληνικού κινηματογράφου, μπορούσε να τρυπώνει στα σκοτεινά σινεμά της Ομόνοιας, να ηδονοβλεπτεί πίσω από κλειδαρότρυπες αστικών δωματίων και να στιχομυθεί μερικές από τις πιο cult ατάκες στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. Ο αστικός μύθος που ήθελε τον Δαλιανίδη σκηνοθέτη πορνό,μπορούσε εύκολα να καταρριφθεί με μια μικρή αναζήτηση. Ο πραγματικός σκηνοθέτης ήταν ο Νάσος Σπυρής, αν και πιθανότατα πρόκειται επίσης για ψευδώνυμο, ενός ανθρώπου που σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, έβρισκε τις πρωταγωνίστριές του πέριξ της Ομονοίας. Το βιβλίο του Άρη Δημητρίου "Αυστηρώς Ακατάλληλο", αναφέρει πως τόσο το Berto, όσο και το Σπυρής, είναι ψευδώνυμα του ίδιου ανθρώπου, χωρίς να αποκαλύπτει όμως και το πραγματικό όνομα του σκηνοθέτη.
Η μεγάλη αποκάλυψη αυτής της περιόδου, ήταν ο Γκουσκούνης. Το ελληνικό πορνό, διανθισμένο με απίστευτους διαλόγους και ατάκες, έδινε στους Έλληνες, το άλλοθι που χρειάζονταν για να παρακολουθήσουν απενεχοποιημένα επιτέλους μια τσόντα. Δεν ήταν οι σκληρές ταινίες με ωμό σεξ, που είχαν συνηθήσει να κρύβουν ενοχικά στην τσέπη. Είχαν πλάκα. Αυτό τις έκανε εύκολα προσβάσιμες από ευρύτερο κοινό. Ήμουν 18 και νοίκιασα στο video club το "Παλαμάρι του Βαρκάρη" με τους συμμαθητές μου, κάτι που δεν θα κάναμε εύκολα με μια ξενόγλωσση porno ταινία. Αν και νομίζω, πως η πιο cult φιγούρα της περιόδου, ήταν ο Τέλλης Σταλλόνε. Να γιατί
Πολλές Ελληνίδες πρωταγωνίστριες του κανονικού ρεπερτορίου, μπλέχτηκαν συχνά με την μυθολογία του ελληνικού porno του '80. Η Ζωή Λάσκαρη, η Ελένη Ανουσάκη, η Κάτια Δανδουλάκη, η Μαρία Ιωαννίδου, η Γκιζέλα Ντάλη και άλλες, συχνά αναφέρονται ως πρωταγωνίστριες σκληρού πορνό, που κάποιοι υποστηρίζουν πως έχουν δει, ωστόσο με μια αναζήτηση στο internet, δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Οι αστικοί μύθοι που συνόδευαν τις ελληνικές τσόντες, έθρεψαν ιστορίες που εξαργυρώθηκαν σε περισσότερα εισιτήρια και προβολές, σε μια εποχή που η ελευθερία του τύπου και της έκφρασης βρισκόταν σε νηπιακή ηλικία στην χώρα. Στις πρώτες ελληνικές porno ταινίες, εν μέσω επταετίας, οι σκληρές σκηνές διανέμονταν σε ξεχωριστή μπομπίνα και προβάλλονταν ένθετες στο μέσο της ταινίας, για να διασφαλιστεί πως δεν θα εισβάλλουν στις αμαρτωλές αίθουσες οι αστυνομικοί...
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου