Το «εξαρτηματικό απόκτημα» -, όπως, λ.χ., μία συσκευή που αποκτάται, γιατί είναι γοητευτική και μοιάζει ότι «απευθύνεται στις πιο προσωπικές ανάγκες του κατόχου του […] για να περιποιηθεί το υποκείμενό της», όπως γράφει ο Βασίλης Καραποστόλης – για τη νέα δεκαετία του 1980 δεν υπήρξε κανένα άλλο από τη βιντεο-συσκευή. Εφοδιασμένο με ένα «μυστήριο προέλευσης», αυτό το εισαγόμενο είδος πολυτελείας υποδήλωνε, εξάλλου, και τις απεριόριστες δυνατότητες ενός μακρινού για την Ελλάδα τεχνολογικού σύμπαντος. Αυτές οι δυνατότητες αλλά και οι τεχνικές του προδιαγραφές δεν άργησαν να διατυπωθούν στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές διαφημίσεις για τις βιντεο-συσκευές, τα βιντεο-προϊόντα και τα καταστήματα που τα πουλούσαν. Εν αντιθέσει με το εξωτερικό, όπου δέσποζε η ευφάνταστη και καλλιτεχνική διαφήμιση, στη χώρα μας αρκούσε μία πρόχειρη διαφήμιση με μία φωτογραφία και μία τιμή –μία τιμή, που ενδεχομένως, να συγκροτούσε και τον δείκτη «κοινωνικής ταυτότητας» του αγοραστή- στις γνωστές καταχωρήσεις του Τύπου, συνοδεία και άλλων προϊόντων ήχου και εικόνας ως απαραίτητα εξαρτήματα για ένα σύγχρονο ελληνικό σπίτι.
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου