Με υψηλή τυποποίηση, μανιχαϊκή δομή, αυτονομία ως ειδολογική κατηγορία, η βιντεο-περιπέτεια βασίζεται σε εισαγόμενα αρχέτυπα και εμφανίζεται ως «πτωχός συγγενής» των αμερικανικών κινηματογραφικών ταινιών της δεκαετίας του 1970 και 1980 -όπως “Rocky” [(1976) του J. G. Avildsen], “Rambo” [(1982) του T. Kotcheff, “Death Wish” (1974) του M. Winner], οι οποίες κυκλοφόρησαν στον κινηματογράφο αλλά και στον χώρο του βίντεο παράλληλα με τις ελληνικές βιντεοταινίες
Σ’ αυτές, ένας μοναχικός ήρωας πρέπει να αναμετρηθεί εν ριπή οφθαλμού με το οργανωμένο κακό, ενώ στον δίκαιο αγώνα του μέχρι το ευτυχισμένο τέλος, η έκβαση δεν είναι δεδομένη. Σκηνοθέτες όπως ο Π. Φιλίππου [«Ο Τσιγγάνος» (1987), «Ο Σαλονικιός» (1987), «Ο πιλότος της κολάσεως» (1989)], και ο Τ. Μελίδης [«Πέρασμα στο Αιγαίο» (1989)] ασχολούνται με το συγκεκριμένο είδος, ενώ στις αστυνομικές περιπέτειες εμφανίζονται σκηνοθέτες όπως ο Γ. Μυλωνάς [«Ο αλήτης και ο μπάτσος» (1989)] και ο Θ. Αντωνίου [«Το στίγμα της ενοχής (1986), «Σήμα κινδύνου» (1989)]. Μακριά από την Αθήνα, η βιντεο- περιπέτεια απογειώνεται σε δύο αξιοσημείωτα παραδείγματα: αφενός μεν, στην Κω, όπου γυρίστηκε η βιντεοταινία δράσης «Κως, το κυνήγι των παρανόμων» (1986) του Α. Κατσιμητσούλια αλλά και στον ελληνικό ορεινό χώρο, στην περίπτωση του «Όλυμπος, Θάνατος στην κατοικία των θεών» (1986) του Γ. Ζαραφωνίτη.
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου