Κι ενώ τα ποσοστά τοξικοεξαρτημένων αυξάνονται σταθερά καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, μόλις το 1986 έπαψε να ισχύει ο σχετικός νόμος αναφορικά στην "τοξικομανία" (743/70) και ολοκληρώθηκε η τροποποίηση του Νομοσχεδίου "περί ναρκωτικών" σε όλες του τις λεπτομέρειες. Συγχρόνως, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προέβη σε διάφορες πρωτοβουλίες κι αποφάσεις, όπως, λ.χ., στη σύσταση επιτροπής διερεύνσης του χώρου της πρόληψης στα σχολεία ή στη συγκρότηση διυπουργικής επιτροπής συμβούλων των υπουργείων Παιδείας, Δικαιοσύνης, Κοινωνικής Πρόνοιας, Δημόσιας Τάξης και του υφυπουργείου Νέας Γενιάς και Αθλητισμού για το επίμαχο θέμα. Σημαντική, εξάλλου, υπήρξε και η δημιουργία μονάδων αποκατάστασης τοξικοεξαρτημένων σε διάφορες περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, η διαπραγμάτευση του θέματος στην ελληνική βιντεοπαραγωγή κινήθηκε στο πλαίσιο μιας ηθικοδιδακτικής υπερβολής από τα "Ναρκωτικά" (1988), "Ραντεβού με τον θάνατο" (1989) έως και τους "Δρόμους της βίας" (1989). Στην τελευταία, πραγματοποιείται μια χιονοστιβάδα τραγικών περιστατικών: Δύο φίλες, η Δάφνη (Μ. Αλυφαντή) και η Αιμιλία (Τ. Ντούζου) φεύγουν από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα και πάνε να μείνουν στον Μίλτο (Α. Σαραλής), παιδικό φίλο της Δάφνης. Σύντομα, θα μπλεχτούν σε περίεργες υποθέσεις: η Δάφνη θα κατηγορηθεί χωρίς να φταίει για τον θάνατο του τοξικομανή Σταμάτη (Ν. Μαγδαλινός). Με τη σειρά της, η Αιμιλία, με εξαιρετική αφέλεια, μπλέκει με τον Ηρακλή (Χ. Κάλοου), ένα νεαρό βαποράκι. Σύντομα, γίνεται τοξικομανής και εκπορνεύεται, ενώ η Δάφνη κόβει τις φλέβες της στη φυλακή. Στο τέλος της βιντεοταινίας, όπως πληροφορούμαστε από τις σχετικές κάρτες, οι υπαίτοι θα μείνουν ατιμώρητοι και θα συνεχίσουν ανενόχλητοι τη δράση τους
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου