Εξερευνώντας τη μορφολογική εξέλιξη των σεναριακών επιλογών της ελληνικής βιντεοταινίας, παρατηρούμε μία σαφή υποχώρηση της δυναμικής του ήρωα, του χώρου και της πλοκής. Σε βιντεοταινίες της κλειστής θεματικής "Ρόδας Τσάντας και Κοπάνας", αρκεί να εμφανίζεται ένα μόνο χαρακτηριστικό γνώρισμα που να αφορά στους χαρακτήρες (άτακτος μαθητής, αυστηρός καθηγητής κλπ.) ή μια τυποποιημένη σύμβαση ή μοτίβο (πενθήμερη εκδρομή), για να επιβεβαιωθεί ότι η βιντεοταινία αποτελεί μέρος ενός συγκεκριμένου κύκλου ταινιών ή μιας θεματικής.
Έτσι, σε βιντεοταινίες κλειστής θεματικής των τελών της δεκαετίας του 1980, όπως "Σούπερ Λύκειο Νο 2: Τρελές Διακοπές (Μάκης Αντωνόπουλος, 1989)", το σενάριο αναφέρεται στην εκδρομή μιας τάξη πέντε μαθητών-χαρακτήρων και μόλις δύο καθηγητών, ενώ το σημείο αναφοράς δεν εντοπίζεται σε φιλμ της ιδίας θεματικής, αλλά σε άλλες βιντεοταινίες – φαινόμενο το οποίο διαπιστώνεται στο βιντεο-υλικό των ετών της παρακμής της ελληνικής βιντεοταινίας και χαρακτηρίζει το pastiche. Η διάδραση μαθητών-καθηγητών περιορίζεται, ο χώρος του σχολείου "εξαφανίζεται" και οι βιντεοταινίες στηρίζονται σε λίγες χιουμοριστικές παρεξηγήσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να συμβούν σε βιντεοταινία ανεξαρτήτου θεματικής - όπως, λ.χ., η προσπάθεια του Χρήστου (Χρήστος Κάλοου) να αποκρύψει από την Ελένη (Τ. Ντούζου) το γεγονός ότι είναι ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου στο οποίο καταλύει το λύκειο και, στη συνέχεια, τηλεφωνικές φάρσες ή συνεννόηση για νυκτερινό ραντεβού σε άλλο δωμάτιο, του οποίου, όπως καταλαβαίνουμε, ο ένοικος είναι άλλος.
ΠΗΓΗ
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου